چرا؟...

گفتم : خدای من

دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سرسنگینم را

که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا

برشانه های صبورت بگذارم ،

آرام برایت بگویم و بگریم ، درآن لحظات شانه های تو کجا بود ؟

گفت : ای عزیزتر از هرچه هست ، تو نه تنها درآن لحظات دلتنگی

که درتمام لحظات بودنت بر من تکیه کرده بودی ،

من آنی خود را ازتو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی

من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد ،

با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم .

گفتم : پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی ، اینگونه زار بگریم ؟

گفت : عزیزتر ازهرچه هست ،

اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم

تا بازهم ازجنس نور باشی و از حوالی آسمان ،

چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود .

گفتم : آخر آن چه سنگ بزرگی بود که برسرراهم گذاشته بودی ؟

گفت : بارها صدایت کردم ،

آرام گفتم ازاین راه نرو که به جایی نمی رسی ،

توهرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود

که ای عزیزتر ازهرچه هست ازاین راه نرو که به نا کجا هم نخواهی رسید .

گفتم : پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی ؟

گفت : روزیت دادم تا صدایم کنی ، چیزی نگفتی ،

پناهت دادم تا صدایم کنی ، چیزی نگفتی ،

بارها گل برایت فرستادم ، کلامی نگفتی ،

می خواستم برایم بگویی، آخر تو بنده ی من بودی ،

چاره ای نبود جز نزول درد که تو تنها اینگونه شد که صدایم کردی .

گفتم : پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را ازدلم نراندی ؟

 گفت : اول بار که گفتی خدا ،

آنچنان به شوق آمدم که حیفم آمد باردگر خدای تو را نشنوم ،

تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر ،

من می دانستم تو بعد از علاج درد برخدا گفتن اصرار نمی کنی

و گرنه همان بار اول شفایت می دادم .

گفتم : مهربانترین خدا ، دوست دارمت ...

گفت : ای عزیزتر از هرچه هست من دوست تر دارمت...